Prolog

-Mia! - zabrzmiał głos mojej mamy - zejdź proszę na dół, musimy z tobą porozmawiać. - powiedziała uchylając drzwi do mojego pokoju. Nie wiedziałam o co może chodzić, więc zeszłam do salonu, w którym czekali rodzice z poważnymi minami.
-Co się stało?
-Mia... - zaczął niepewnie tata - wyprowadzamy się.
Moje oczy rozszerzyły się do granic możliwości.
-Ale... ale jak to? - ledwo wyjąkałam. Miałam tu zostawić moją najlepszą przyjaciółkę i resztę znajomych?
-Córeczko, wiem, że to  dla ciebie trudne, ale tata dostał awans w pracy i musi przenieść się do głównej siedziby firmy. - powiedziała mama ze smutkiem. Ona wiedziała jak bardzo jestem przywiązana do tego miejsca.
-Czy to konieczne? - zapytałam mając nadzieję, sama nie wiem na co.
-Niestety tak - mruknął tata - właśnie załatwiłem ostatnie formalności dotyczące naszego nowego domu,  lotu do Stratford i sprzedaży tego domu.
-Kiedy lecimy? - zapytałam już całkowicie rozklejona.
-Dzisiaj mamy środę, a lecimy w piątek. Zdążysz się spakować i pożegnać ze wszystkimi? - powiedział tata, na co ja pokiwałam głową - tydzień temu było zakończenie roku, więc Anne bez problemu wypisała cię ze szkoły. Są jeszcze prawie dwa miesiące wakacji, zapiszemy cię do szkoły, poznasz jakiś przyjaciół z twojej szkoły. Polubią cię na pewno. Jesteś niesamowitą dziewczyną, nie będziesz miała z tym problemu.
-Oby tak było...-mruknęłam pod nosem - mogę już iść do siebie?
-Tak- odpowiedziała mama - aha, jutro z rana przyjeżdża ciężarówka po nasze rzeczy, więc byłoby dobrze, gdybyś się już zaczęła powoli pakować.
-Dobrze, to ja już pójdę.. - powiedziałam bez uczucia i poszłam na górę do mojego pokoju gdzie rzuciłam się twarzą w poduszkę i wybuchłam niekontrolowanym płaczem.

No. Wychodzi na to, że od piątku zaczynam nowe życie.


Od autorki: Jest prolog. Mam nadzieję, że przypadnie wam go gustu.
A tak na marginesie ten blog został stworzony pod wpływem impulsu. Jak przyjdzie wena, to nie mogę jej tak po prostu zmarnować. :)
Liczę na wasze szczere komentarze pod prologiem.